00. Wstęp

No ja naprawdę nie wiem, co tu się dzieje. Jeszcze się Igrzyska nie zaczęły tak naprawdę a już cyrki się dzieją. I nie mówię wcale o tym, że tutaj, w Soczi panują wręcz upały, no bo jak wytłumaczyć prawie dwadzieścia stopni w cieniu? A przecież to środek zimy, ale najwyraźniej tutaj panują inne zwyczaje i obyczaje. Ja, gdybym był na miejscu jakiś tam działaczy, zmieniłbym nazwę z Zimowych Igrzysk na Letnie. Ale przecież kto się mnie posłucha.

I tak idąc i rozmyślając, doszedłem do wniosku, że to jawna niesprawiedliwość jest, kiedy tacy Austriacy panoszą się po całej Wiosce Olimpijskiej, a my biedni sami musimy uporać się z wszystkimi bagażami i sprzętem. Musiałbym chyba zmienić orientację, wyjść za Schlierenzauera i porzucić swoje stare nazwisko Nurmsalu właśnie na nazwisko Jego. Całe szczęście, że rozum jeszcze mam to i daleko mi do realizacji takich pomysłów, bo przecież nie mógłbym być z rozkapryszonym bachorem z krzywą szczęką i głuchym na 1 ucho z ego większym niż popęd seksualny Bartłomieja Kłuska.

Jeszcze brakowało tego, żeby się trener na mnie darł. Czy on nie widział, że i tak niosłem już tyle rzeczy, że mój kręgosłup ledwo co trzymał się prosto? Czy on chciał swojego zawodnika posłać na wózek inwalidzki?

- A może trener sam zechce ponieść pięć toreb i narty? – pomyślałem. Oczywiste, że przecież nie powiedziałem tego na głos, bo pewnie za karę musiałbym mieszkać gdzie indziej. Pewnie musiałbym wkręcić się do kadry włoskiej, albo, pożal się Boże, do koreańskiej. Nie żebym się wywyższał czy żebym był lepszy od nich, no ale do koreańskiej? To byłby przecież szczyt wszystkiego. Oni to pewnie jakieś nowoczesne technologie mają i gdybym zasnął u nich w pokoju, pewnie obudziłbym się na Marsie.

Nareszcie trafiłem do wskazanego przez wolontariuszy pokoju. Siim-Tanel rzucił swoje zgrabne cztery litery na łóżko pod balkonem, więc ja grzecznie zająłem to koło łazienki, przecież swoją godność mam, no nie? Kłócić się nie będę, zwłaszcza, że Sammelselg to był całkiem równy gość. W sumie dopiero niedawno odczepił się od matczynej piersi, ale co ja sobie nim będę zawracał głowę. Jak mi fizjoterapeuta jeszcze w Estonii powiedział, że mamy hotel dzielić z Polakami to aż mi się micha sama cieszyła. Nareszcie mój poziom intelektualny nie spadnie gwałtownie w dół, oni jedyni byli chociaż paradoksalnie tak pozytywnie nienormalni, to ta nienormalność sprawiała, że byli normalni. Moje ziomeczki kochane! Oh jak ja tęskniłem za tymi czasami w Predazzo. Całe szczęście, że teraz przez jakiś czas trenowałem picie to i kacyk mniejszy będzie. Eeee….. co ja mówiłem? Kacyk!

Oczywiście, że kacyka to nie będzie, bo przecież my to profesjonaliści jesteśmy, my podczas wielkich imprez stronimy od alkoholu!

A to, że Łukasz Kruczek łapał się za głowę, kiedy ilekroć witałem skromne progi chłopaków, oznaczało tylko to, że martwił się o nich jak o własnych synów. Bo on to taki ojciec jest!